Mijn afstandsleren

De titel hierboven is ontleend aan het boek dat onze afdeling onlangs publiceerde over de lessen die wij hebben geleerd tijdens het voorjaarssemester van 2020. Wij bieden MA-cursussen vertalen (EMT) en tolken, conferentietolken (EMCI), audiovisueel vertalen en cursussen afstandsonderwijs in vertalen, revisie en terminologie aan.

De omstandigheden voor cursussen die normaliter de aanwezigheid van studenten en docenten vereisten, zijn in maart 2020 radicaal veranderd. Wij realiseerden ons dat dit het nieuwe normaal was in onze klaslokalen, althans voor de onvoorspelbare, maar hopelijk slechts nabije toekomst. We gingen verder met lesgeven en leren, en in deze buitengewone periode leerden we veel nieuwe vaardigheden, trucs en lessen. En wij bleven onszelf en onze studenten vragen stellen over hoe afstandsonderwijs moet worden gegeven in cursussen waar persoonlijke aanwezigheid noodzakelijk is en gewaardeerd wordt. Wat is de optimale hoeveelheid taken die de studenten op het vereiste competentieniveau brengt en nog steeds optimaal is als werkbelasting voor de tutoren? Wat moet de instructiewijze zijn? Synchroon, asynchroon of een combinatie van die twee? Welk(e) platform(en) moet(en) worden gebruikt? Hoe moeten examens worden georganiseerd zodat ze studenten op een geldige, eerlijke manier testen en alle deelnemers gelijke kansen bieden? En hoe passen onze keuzes en voorkeuren in het institutionele kader van de universiteit?

Deze vragen en een aantal antwoorden daarop vormden de ruggengraat van een studiebundel die wij eind 2020 publiceerden. De onderwerpen gingen onder meer over klaslokalen, platformen en examens, vertaler, audio-visueel vertaler, tolk en ook doctoraatsopleiding. Een van onze auteurs, Szilvia Kovalik-Deák, beschrijft de verschuiving van aanwezigheid naar online als volgt:

De klas stroomde vol met studenten. Iedereen praatte op hetzelfde moment, een routine voor de les. Iemand kwam naar me toe en informeerde naar een vertaalprobleem. Het lokaal bruiste zoals gewoonlijk. Toen wendde ik mij tot mijn leerlingen en stelde dezelfde vraag die ik hen altijd stelde, namelijk hoe zij zich voelden op die mooie lentedag. We praatten in het Frans, onze gemeenschappelijke taal voor het werk. Ik stelde elk lid een individuele vraag, wat het signaal was om hun aandacht op de les te richten. Hiermee begon het college gebaseerd op interacties tussen docent en student, student en student. (2020:6)

Het scherm vult zich met gezichten. We kletsen een paar minuten voor de les, zoals gewoonlijk. De leerlingen spreken niet tegelijkertijd, maar iedereen krijgt de kans om een paar woorden te zeggen. Ik zie de kat van een van mijn studenten zich lui uittrekken en van het bureau springen. Bence is weer vergeten zijn microfoon aan te zetten, dus ik herinner hem eraan dat te doen. Dan, zoals altijd, wend ik me tot mijn leerlingen en vraag ik hoe zij zich voelen op deze mooie lentedag. We praten in het Frans, onze gemeenschappelijke taal voor het werk. Ik stel elk lid een individuele vraag, wat het signaal was om hun aandacht op de les te richten. Daarmee begint het college gebaseerd op interacties tussen docent en student, student en student. Een beetje anders, maar toch, bijna zoals gewoonlijk... (2020:16).

Sommige collega's stelden vragenlijsten op om na te gaan hoe nuttig de tools waren die zij in de cursus gebruikten om het gebrek aan persoonlijk, aanwezigheidscontact, zoals fora, of opnames te compenseren, terwijl anderen artificiële intelligentie gebruikten om de vooruitgang van de studenten te toetsen. Wij hebben geleerd dat cursussen in ondertiteling, vertaalprojecten of conferentietolken allemaal online kunnen worden gegeven, op een aanvaardbaar niveau. Ik weet niet zeker of dit het nieuwe normaal aan het worden is, maar in elk geval hadden al onze online pogingen en inspanningen elementen die we zullen behouden zodra we naar onze echte klaslokalen terugkeren. Daartoe behoren de enorme hoeveelheid taken en opdrachten die niet worden afgedrukt of per e-mail worden verzonden, maar worden geüpload naar leermanagementsystemen en geheugenschijven, de nieuwe platformen en toepassingen die we leerden gebruiken en die een succesvolle aanvulling kunnen vormen op de klassikale communicatie, het gebruik van artificiële intelligentie om taken toe te wijzen en te corrigeren die zonder menselijke hulp kunnen worden uitgevoerd, en ten slotte de enorme flexibiliteit en motivatie van zowel de studenten als de docenten die onze cursussen in deze buitengewone tijden deden en doen werken.

Het slotartikel in het boek laat de stem van de studenten horen. Door open vragen te beantwoorden, beschrijven zij hun ervaringen van het tweede semester van 2020.

Ik denk dat we het beste uit deze situatie hebben weten te halen. Dus, high-five aan iedereen!!! :* (Robin, 2020:189)

Ons boek is eind 2020 in het Hongaars verschenen en zal naar verwachting in mei 2021 in het Engels verschijnen.